Bu uzun, ‘’yok artık o kadarı da olmaz’’ dediğimiz kimi durumlar yaşadığımız pandemi döneminin, bir yaratıcı drama öğretmeni olarak özet cümlesini bir öğrencimin ağzından duydum. Geçen senenin açılma, kapanma gelgitleri arasında gidip geldiğimiz dönemlerinde öğrencilerim çevrim içi eğitimden sonra tekrar yüz yüze gelebilmenin mutluluğunu yaşıyorlardı. Evdeki miniklerimden de rahatça gözlemlediğim gibi, arkadaşlarını, oyunlarını, kısacası akranlarıyla paylaşımda bulundukları sosyal ortamlarını özlemişlerdi. Drama çemberinde o haftaki konuyla örtüşen oyunumuzu kahkahalarla oynarken, öğrencim arkadaşına döndü ve şöyle dedi; ders bittiğinde, buradan çıktığımızda oyun oynayalım mı?
Evde kal günleri, okulsuzluk belli ki onları fiziksel olduğu kadar, ruhsal olarak da oldukça etkilemişti. Süreç içerisinde yapılan araştırmalara baktığımda, bir eğitimci olarak çok çarpıcı gerçeklerle karşılaştım.
BBC’nin haberine göre; Okulları kapatmak hayatları kapatıyor’ Okulların kapanması çocukların eğitimine zarar veriyor. Ancak okullar çocuklar için sadece birer eğitim yuvası değil. Aynı zamanda sosyalleşme, duygusal gelişim ve bazı çocuklar için de sorunlu ailelerinden kaçış imkânı sunuyor.
Bizler drama çemberinde önce kendimizi tanıma, duygularımızı anlamlandırma, sonra çevremizle sağlıklı iletişim kurabilme, kendimizi bu ortamda ifade edebilme, empati kurma gibi kimi kazanımlar amaçlarız. Anne babaları gibi sokakta özgürce oynayamamış, her yaştan arkadaşıyla doyasıya sosyalleşememiş bu yeni kuşak, bu açığı nerede kapatacak?
Empati demişken haydi onlarla empati kuralım ve soruyu cevaplayalım. İşe gidemediğiniz, komşu ve eş dostla gündelik sıradan sohbetlere dahi dahil olamadığınız bir süreç düşünün. Biz yetişkinler, anlattıkça, paylaştıkça hayatımızdaki anlama ihtiyacını gideririz. Dertleştikçe, sohbet ettikçe zenginleşiriz. Birbirimizden illaki olumlu- olumsuz bir şeyler öğreniriz. O ünlü sözü hatırlayalım; insan sosyal bir varlıktır. Hal böyleyken yetişkin olsun, çocuk olsun her insan sosyalleşme ihtiyacı duyar. Çocuklar için bunun yolu okuldur.
İngiltere’deki Kraliyet Pediatri ve Çocuk Sağlığı Koleji’nden Prof. Russell Viner, milletvekillerine yaptığı sunumda “Okulları kapadığımızda çocukların hayatını da kapıyoruz” ifadelerini kullandı. Prof. Viner pandeminin çocuklara izolasyondan uyku problemine, yalnızlıktan fiziksel aktivite eksikliğine kadar çeşitli zararlar verdiğini söyledi.
Üstelik eğitim almak amacıyla yıllardır belli sürelerde izin vermeye gayret ettiğimiz teknolojik cihazlar, evimizin başköşesine yerleşti. Uzun saatler bilgisayar, internet ve telefona kısacası teknolojiye maruz kalan çocuklar fiziksel, bedensel ve ruhen olumsuz anlamda etkilendiler.
Peki bu kara tablonun dönüşü yok mu? Dönüş aile, okul, çocuk üçgeninde çaba ile mümkün. Biz yaratıcı drama eğitmenleri olarak bu çabanın sanatla, yaratıcı aktivitelerle, drama çemberinde şekillenen arkadaşlıklarla desteklenen kısmındayız. Drama ile birlikte fiziksel olarak aktif olan, sağlıklı bir fiziksel gelişim sergileyen çocuklar görüyoruz. Durağan değil, katılımcı olan aktif beyinler görüyoruz. Çemberimizde beden dilini kullanabilen, duygu ve düşüncelerini dil yoluyla ve bedensel olarak ifade edebilen, farklı durumlarda kendi tepkisini ölçen, kendini grup içinde gözlemleyebilen insanlara dönüşüyoruz. Çekinmiyor, utanmıyor, konuşuyor, dinliyor, sanatsal bir yaratıcılık sergiliyor, birbirimizden çok şey öğreniyoruz. Olumsuz durumlarda kendimize güvenmeyi, paylaşmayı bilmeyi, vazgeçmeden tekrar tekrar denemeyi seçiyoruz.
İşte bu yüzden pandemi gibi küresel çapta pek çok olumsuz etkiye karşın, içimizdeki umudu çocukların gülen gözleriyle körüklüyoruz. Dramayla daha oyun bitmeden yeni oyunlara gözümüzü dikiyoruz.
Birlikte aşılacak her şey, herkesi drama çemberine bekliyoruz.